”குரங்கு சாவதற்கு ஒரே ஒரு புண் போதும்

முட்டாள் சாவதற்கு ஒரே ஒரு பிரச்சினை போதும்” என்று கிராமத்தில் ஒரு உவமான வாக்கியம் உண்டு.

காடுகளில் வாழும் குரங்குகள் பெரும்பாலும் நோய் வாய்ப்படுவதில்லை. ஆனால் அவைகளுக்கு ஒரே ஒரு புண் வந்துவிட்டால் போதும். அதை நோண்டி நோண்டிப் பெரிதாக்கித் தன்னை அழித்துக் கொள்ளும்.

அதுபோலத் தான் மனித வாழ்க்கையில் ஏற்படும் பிரச்சினைகளை மனதிற்குள் போட்டு நோண்டி நோண்டிப் அதைப் பெரிதாக்கிக் கொள்வதும்.

அந்த குரங்கு கொஞ்சம் பொறுமையாய் புண்ணை நோண்டாமல் இருந்தாலே போதும் புண் விரைவில் ஆறிவிடும்.

இதை குரங்குக்கு சொன்னாலும் புரியாது. அது புண்ணை நோண்டுவதை நிறுத்தப்போவதில்லை. ஆனால்,

மனிதன் புரிந்து கொள்ள முடியும் தானே?
மனித வாழ்க்கையில் ஏற்படும் பிரச்சினைகளை மனதிற்குள் போட்டு நோண்டி நோண்டிப் அதைப் பெரிதாக்கிக் கொள்ளாமல் வாழமுடியும் தானே?

மனிதமனம் வெறும் “மனம்” மட்டுமே… மனிதமனம் குரங்கு அல்ல…
என்ற புரிந்து கொள்ளுதல் தான் ”ஞான உதயம்”.

இந்த புரிதல் எப்போதும் இயற்கையில் எதிர்பாராத தருணங்களில் நடந்து கொண்டேதான் இருக்கிறது.

இதில் புரிந்து கொள்வது எல்லாமே சீடர்கள். புரிய வைப்பவை எல்லாமே குரு.

இந்த மொத்த நிகழ்வும் ”ஆன்மிகம்” எனப்படுகிறது, அவ்வளவுதான்.

தத்தாத்ரேயர் எனும் அவதூதர் காட்டில் சுற்றிக் கொண்டிருந்த போது, ஒரு நாட்டின் மன்னனைச் சந்தித்தார்.

தத்தாத்ரேயர் மிக மகிழ்ச்சியாக இருந்ததைக்கண்ட அரசன், அவரது மகிழ்ச்சிக்கான காரணத்தையும், அவரது குரு யார்? என்பதையும் கேட்டான்.

“எனக்கு 24 குருமார்கள் இருக்கின்றனர்…’ என்றார் தத்தாத்ரேயர்.

இந்தப் பதிலைக் கேட்டு ஆச்சரியப்பட்ட நாட்டின் அரசன், “சுவாமி! ஒருவருக்கு ஒரு குரு தானே இருக்க முடியும்? தங்கள் பதில் வித்தியாசமாக உள்ளதே…’ என்றான்.

அவனிடம், “பஞ்சபூதங்களான
ஆகாயம்,
நீர்,
நிலம்,
நெருப்பு,
காற்று,
சந்திரன்,
புறா,
மலைப்பாம்பு,
கடல்,
விட்டில்பூச்சி,
வண்டு,
தேனீ,
குளவி,
சிலந்தி,
யானை,
மான்,
மீன்,
பருந்து,
பாம்பு

ஆகியவையும்,
நாட்டியக் காரி பிங்களா,
ஒரு குழந்தை,
ஒரு பணிப்பெண்,
அம்பு தயாரிப்பவன்,
சூரியன்
ஆகியோரும் என் குருக்கள் ஆவர்…’ என்றார் தத்தாத்ரேயர்.

மன்னன் ஏதும் புரியாமல் நின்றதைக் கண்ட தத்தாத்ரேயர் இதற்கு விளக்கமளித்தார்…

“மன்னா! பொறுமையை பூமியிடம் கற்றேன்;

தூய்மையை தண்ணீரிடம் தெரிந்து கொண்டேன்.

பலருடன் பழகினாலும், பட்டும், படாமல் இருக்க வேண்டும் என்பதைக் காற்றிடம் படித்தேன்.

எதிலும் பிரகாசிக்க வேண்டும் என்பதை தீ (நெருப்பு)உணர்த்தியது;

பரந்து விரிந்த எல்லையற்ற மனம் வேண்டும் என்பதை ஆகாயம் – தெரிவித்தது.

“ஒரே சூரியன் இருந்தாலும் பல குடங்களில் உள்ள தண்ணீரில் பிரதிபலிப்பது போல மெய்ப்பொருள் ஒன்றாக இருந்தாலும் மனம் பலவாறாக சிந்திப்பதை உணர்ந்தேன்.

“வேடன் ஒருவன் புறாக்குஞ்சுகளைப் பிடித்தான். அவற்றின் மீது அன்பு கொண்ட தாய்ப்புறா தானும் வலியச் சென்று வலையில் சிக்கியது. இதில் இருந்து பாசமே துன்பத்திற்கு காரணம் என்பதை உணர்ந்தேன்.

“எங்கும் அலையாமல் தன்னைத் தேடி வரும் உணவைப் பிடித்துக் கொள்வது போல, கிடைப்பதை உண்டு பிழைக்க வேண்டும் என்பதை மலைப்பாம்பிடம் கற்றேன்.

பல்லாயிரம் நதிகளை ஏற்றுக்கொள்ளும் கடல் போல, எவ்வளவு துன்பம் வந்தாலும் ஏற்கும் பக்குவத்தை கடலிடம் படித்தேன்.

பார்வையை சிதற விடாமல் ஒரே இடத்தில் மனதை செலுத்துவதை விட்டில் பூச்சி கற்றுத் தந்தது.

“எல்லாவற்றையும் மறந்து மகிழ்ச்சியாயிருப்பதை தாயிடம் பால் குடிக்கும் குழந்தையிடம் கற்றேன்.

பணிப்பெண் ஒருத்தி அரிசி புடைக்கும்போது வளையல்கள் உரசி ஒலி எழுப்பின; இரண்டு வளையல்களில் ஒன்றை அவள் கழற்றியதும், ஒலி அடங்கியது. இதில் இருந்து இரண்டு பேர் இருந்தாலும் தேவையற்ற விவாதம் ஏற்படும் என்பதைப் புரிந்து கொண்டு, தனிமையே சிறந்ததென்ற முடிவுக்கு வந்தேன்.

“பிங்களா என்ற நாட்டியக்காரி ஏற்கனவே பலரிடம் வருமானம் பார்த்தபின், இன்னும் யாராவது வரமாட்டார்களா எனக் காத்திருந்தாள். யாரும் வராததால், கிடைத்தது போதும் என்று உறங்கி விட்டாள். இதில் இருந்து ஆசையை விட்டால் எல்லாமே திருப்தியாகும் என்பதை புரிந்து கொண்டேன்.

“புற்களால் குழிக்குள் மாட்டிக்கொண்ட பெண் யானையை பார்த்த ஆண் யானை, அதன் மேல் ஆசை கொண்டு அதுவும் வீழ்ந்தது. இதில் இருந்து, பெண்ணாசையும் துன்பத்துக்கு காரணம் என்பதை உணர்ந்தேன்…’

என்று ஒவ்வொரு பொருளுக்கும் விளக்கமளித்தார்.

இதைக் கேட்ட அரசன், பூரண அமைதி அடைந்தான்..

தத்தாத்ரேயர் இயற்கையிடம் கற்ற இந்த உயர்ந்த பாடம் நம் எல்லாருக்குமே பொருந்தும் தானே..

தத்தாத்ரேயரின் ”அவதூதகீதை” ரமணர், ராமகிருஸ்னபரமஹம்சர் போன்ற பல மஹான்களால் சீடர்களுக்கு பரிந்துரைக்கப்பட்ட அத்வைத கிரந்தமாகும்.
நல்ல சீடனுக்கு எல்லாமே குரு தான்…

எந்த செயலாக இருந்தாலும் அதை ஒத்திப்போடத்தான் தோன்றுகிறது. எல்லாவற்றையும் செய்யவேண்டுமென நினைப்பேன். ஆனால் எழுந்திருக்கவே முடியாதபடி மனம் அசைவே இல்லாமலிருக்கும். தூக்கம் மிகக்குறைவு. ராத்திரி தூங்க 3 மணி 4 மணி ஆகிவிடும். அது வரை இணையத்தில் எதையாவது தேடித்தேடி பார்ப்பேன். பெரியதாக எதையும் வாசிப்பதில்லை. என்ன வாசித்தேன் என்றே ஞாபகமிருக்காது. ஆங்காங்கே ஓரிரு பத்தி வாசிப்பதோடு சரி. பாட்டுகூட முழுசாக கேட்பதில்லை. காலையில் எழுந்திருக்க நேரமாகும். அதன்பிறகும் பகல் முழுக்க தூக்கம் வந்துகொண்டேஇருக்கும்.

இப்படியெல்லாம் இருக்கிறோமே என்ற எண்ணம் உண்டு. ஆனால் என்னால் எதையும் உருப்படியாக இதுவரைச் செய்ய முடிந்ததில்லை. அதை நினைத்து வருத்தமும் உண்டு. எதையாவது செய்யவேண்டுமென்று நினைக்கிறேன். ஆனால் எதையுமே தொடங்காமலிருக்கிறேன். என்னுடைய திறமை என்ன என்றே தெரியவில்லை.

என் கேள்வி இதுதான். நீங்கள் பலவகையான தியான முகாம்களை நடத்துகிறீர்கள். யோகமுகாம் நடைபெறுகிறது. இவற்றில் என்னைப்போன்றவர்களுக்கு ஏதாவது பயனுண்டா? இவற்றில் தொடர்ந்து ஈடுபடுவது முடியுமா? நான் சில யோக தியான வகுப்புகளை ஆன்லைனில் கற்றுக்கொண்டேன். ஆனால் அவற்றைத் தொடர என்னால் முடியவில்லை.

கே

அன்புள்ள கே,

வழக்கமான கடிதம்தான். ஆனாலும் பிரதிநிதித்துவம் உண்டு என்பதனால் பதிலுடன் வெளியிடுகிறேன்.

உங்களுக்கு இருப்பது உளச்சோர்வு. ஆனால் உளச்சோர்வுநோய் அளவுக்குச் செல்லவில்லை என நினைக்கிறேன். அதை ஓரு நிபுணர்தான் சொல்லமுடியும்.

உங்கள் சிக்கல் பெருவாரியான இளைஞர்களிடமுள்ளது. இது முதல் தோல்வியில் இருந்து தொடங்குகிறது. பெற்றோர் ,சுற்றம் ஆகியோர் சொல்வதற்கேற்ப தன்னை மிகையாக மதிப்பிட்டுக்கொண்டு அம்மதிப்பீட்டுக்கு எதிராக உண்மை நிலையை சந்திக்கையில் சோர்வுறுபவர்கள் உண்டு. தனக்கு ஆர்வமில்லாத களங்களில் இறங்கிவிட்டு, உண்மையில் தனக்கு ஆர்வமில்லை என பின்னர் கண்டடைபவர்கள் உண்டு.நடுவே உருவாகும் கவனக்குலைவால் தோல்வியடைபவர்கள் உண்டு. அண்மைக்காலப் பிரச்சினை, சமூகவலைத்தள ஊடாட்டம் காரணமாக எதிலும் தன்னைக்குவிக்க முடியாமையால் தோல்வியடைதல்.

முதல்தோல்வி தன்னம்பிக்கையை குலைக்கிறது. அதன்பின் பகற்கனவுகளில் எல்லாவற்றையும் வென்றுவிடலாமென நினைத்தபடி, நான் யாரென காட்டுகிறேன் என கற்பனைசெய்தபடி, வீணாக அமர்ந்திருக்க ஆரம்பிக்கிறோம். செயலுக்குள் இறங்க தடையாக இருப்பது தன்னம்பிக்கைக் குறைவுதான். ஆனால் அதை நாமே ஒப்புக்கொள்வதில்லை.நம்மை நாமே பகற்கனவுகளால் சிதறடித்துக் கொள்வதனால் நம் கவனம் எதிலும் குவிவதில்லை. நீண்டநேரம் தொடர்ச்சியாக எச்செயலிலும் ஈடுபட முடிவதில்லை. அது நமக்கேதெரிகையில் நாம் எதையுமே செய்யாதவர்களாகிறோம்.

அதற்குரிய வழி என்பது நம் உறைநிலையில் இருந்து நம்மை விடுவித்துக்கொள்ளுதல்தான். துடலி போன்ற முட்புதர்களில் சிக்கினால் ஒரே வீச்சில் பிய்த்துக்கொண்டு விலகிவிடுவதே சாத்தியம். ஒவ்வொரு முள்ளாக விடுவிக்க முடியாது. ஒரு முள்ளை எடுக்கமுயன்றால் நான்கு முள் குத்தித்தொடுக்கும். அதேபோலத்தான். அந்த விலகலுக்கான முடிவை நாம் எடுப்பதே முக்கியம்.

கூடவே, வெளியுதவி, நிபுணர் வழிகாட்டல், தேவை. அதன் வழியாக செயலில் இறங்கி, சிறிய வெற்றிகளை அடைவது முதல்படி. ஒவ்வொருநாளும் அடையும் வெற்றிகள். அவற்றினூடாக வெற்றிக்குரியவனாக நம்மை நாமே புனைந்துகொள்ளுதல், நம்மை நாமே நம்புதல், செயலிலுள்ள இன்பத்தின் சுவையை அறிதல், செயலில் தொடர்ந்து ஈடுபடும் பயிற்சியை அடைதல். அதுவே மீளும் வழி.அதை முன்னர் சொல்லியிருக்கிறேன்.

அதற்கு யோகம், தியானம் உதவுமா? உறுதியாக உதவும். ஆனால் இணையவழி தியானம், யோகம் உதவுமா என எனக்கு ஐயமாக உள்ளது. முற்றிலும் நல்ல மனநிலையிலுள்ள, யோகமும் தியானமும் செய்யும் விருப்பு மேலோங்கியவர்களுக்கு இணையவழிக்கல்வி உதவலாம். தனிமையில் உழல்பவர்களுக்கு அது உதவுவதற்கு வாய்ப்பில்லை. அது அவர்களின் தனிமையை பெருக்கும். உளக்குழப்பங்களையும் உருவாக்கலாம்.

தனிமையிலும் சோர்விலுமுள்ளவர்கள் செய்யும் யோகமும் தியானமும் பலசமயம் அவர்கள் புனைந்துகொண்டிருக்கும் பகற்கனவுகளின் பகுதியாக ஆகிவிடுவதைக் காண்கிறேன். அவர்கள் அதையும் மிகைப்படுத்திக்கொள்வார்கள். அதையும் மாயநிகழ்வாக ஆக்கிக் கொள்வார்கள். அவர்களின் உளச்சோர்வு உளநோய் அளவுக்குத் தீவிரமானது என்றால் அந்த மிகையாக்கல் மேலும் விரிவடைந்து ஒரு பொய்யுலகையே உருவாக்கி அவர்களை மேலும் நோயாளிகளாக்கலாம். ஆகவே உளச்சோர்வுள்ளோரின் தியானம், யோகம் இரண்டும் அதற்குரிய ஆசிரியர்களின் நேரடி வழிகாட்டுதலால்தான் செய்யப்படவேண்டும். ஆசிரியர்கள் இவர்களை கண்காணிக்கவேண்டும்.

ஆனால், உளச்சோர்வு கொண்ட ஒருவர் ஓர் ஆசிரியருக்கு தன்னை சற்று திறந்து கொடுப்பார் என்றால், தன்னை சற்று அளிப்பாரென்றால் மிக எளிதாக மீளமுடியும். அது அவர் ஆசிரியருக்கு அளிக்கும் இடத்தைப் பொறுத்தே உள்ளது. அத்துடன் ஆசிரியருடனும் திரளான பிறருடனும் இணைந்து அதைச் யோகம் தியானம் முதலியவற்றைச் செய்வது மிக உகந்தது. மிகப்பெரிய எண்ணிக்கையில் அத்திரள் இருக்கலாகாது. அங்கே மீண்டும் நாம் தனிமையாக இருப்போம். உகந்த சிறுதிரள்தான் சிறப்பானது. தொடர்ச்சியாக ஈடுபடுவதற்கும் திரள், ஆசிரியர் வழிகாட்டல் ஆகியவை உதவும்.

யோகம், தியானம் ஆகியவை முதலில் உள்ளத்தைக் குவிக்க உதவுகின்றன. உடலை அதற்கேற்பப் பழக்குகின்றன. சரியான உடலியக்கமும் அதற்கு உகந்த உளச்செயல்பாடும் நிகழச்செய்கின்றன. இன்றைய சூழலில் உள்ளத்தை குவிக்கமுடிந்தாலே பாதிப்பிரச்சினை சரியாகிவிடும். துயிலையும் சீரமைத்துக்கொண்டால் முற்றிலும் விடுபட்டுவிட முடியும்.

ஜெ

---

அன்புள்ள ஜெமோ,

கடந்த அக்டோபர் இறுதியில் குரு தில்லை செந்தில் பிரபு அவர்கள் நடத்திய உளம்குவித்தல் மற்றும் தியான வகுப்பில் கலந்துகொண்டேன். இந்த நிகழ்வு குறித்து உங்களின் கருத்து மற்றும் கலந்து கொண்ட நண்பர்களின் பின்னோட்டம் ஆகியவற்றால் மிகுந்த ஆர்வத்துடனும் எதிர்பார்ப்புடனும் கலந்து கொண்டேன். நான் எதிர்பார்த்ததை விட பல மடங்கு நிறைவாக இந்த வகுப்பு அமைந்தது.ஒரு மாத பயிற்ச்சிக்கு பின் உடலிலும் மனதிலும் ஏற்பட்ட மாற்றங்களை நான் மட்டுமல்ல என் சுற்றதாரும் உணரமுடிகிறது.

என் இளவயதில் கடுமையான OCDக்கு உள்ளாகி ,அதனால் உடலளவிலும் பாதிக்கபட்டு என் மனைவியின் உதவியுடன் ஓரளவு மீண்டேன்.ஆனால் பதட்டமான சூழலில் மீண்டும் அந்த  எண்ணங்களின் சுழலில் மனது சிக்கிகொள்வது நடந்துகொண்டேதான் இருந்தது. இந்த வகுப்பிற்கு பிறகு அந்த எண்ணங்களின் முடிவில்லா சுழலில் தவிக்கும் என்னை என்னாலேயே வெளியில் இருந்து பார்த்து வெளியிழுத்து மீள முடிகிறது. புதை குழியில் மூழ்கும் ஒருவனை அவன் கைமட்டும் தனியே வெளியே வந்து அவனை காப்பற்றுவது போல ஒரு உணர்வு.தேவையான நேரத்தில் ஒரு “குரல்” உள்ளிருந்து ஓளிக்கிறது.மனது அவ்வளவு எளிதில் விட்டுவிடாது.குரு தில்லை செந்தில் பிரபு அவர்களிடம் தொடர்ந்து உரையாடி கொண்டிருப்பதும் அனுபவங்களை அவரிடம் பகிர்ந்து தொடர்ந்து அவரின் ஆலோசனைகளை கேட்பதும் மட்டுமே இதை ஒரு மாதமாக சாத்தியபடுத்தியுள்ளது.

மேலும் நான் சிறிய அளவில் சமூகசெயற்பாட்டில் ஈடுபட்டுள்ளவன். குடியியல் பிரச்சினைகள் குறித்து அரசு அதிகாரிகள்,பிரதிநிதிகள் ஆகியவர்களிடம் முறையிட்டும்,புகாரளித்து மாற்ற தொடர்முயற்சி செய்தும் வருகிறேன் ஆதலால் நான் வீட்டை விட்டு வெளிவந்தவுடன் ஆபத்தான நிலையில் உடைந்திருக்கும் பாதாளசாக்கடை மூடி முதல்  வலுவிழக்கவைக்கபடும் RTI சட்டம்  வரை என அனைத்தும் என் மூளையை சுக்குநூறாக்கிவிடும்.இந்த வகுப்பிற்கு பிறகு என்னால் இதே செயல்களை இந்த தவிப்புகளும்,தன்வதையும் இல்லாமல் மேலும் சிறப்பாக செய்யமுடிகிறது. இதேபோல இந்த விஷயத்தில் எனக்கு மிகவும் உதவியாக இருந்துவரும் மற்றொன்று தாங்கள் மருத்துவர் ஜீவா அவர்களின் நினைவேந்தலில் நீங்கள் ஆற்றிய உரை .அதில் சமூக செயல்பாடு யாருக்கானது,அதை எப்படி அணுக வேண்டும் என்று மருத்துவர் ஜீவா அவர்களிடம் நீங்கள் கற்றுகொண்ட விஷயங்களை பகிர்ந்திருப்பீர்கள். நான் சந்திக்கும் சக சமூக செயற்பாட்டாளர்கள் அனைவரிடம் அந்த விடியோவை ஒரு முறையாவது பாரக்க அறிவுறுத்துவேன். (https://youtu.be/dWjB9JLmHhM?si=D2FkDEUrYq6MiqYx)

இந்த வகுப்பிற்கு பின் இதுநாள் வரை நான் செய்த அதே விஷயங்களை செய்தபின் நிறைய நேரம் மீதமிருப்பது மற்றொரு ஆச்சரியம்.  

இந்த வகுப்பு வெறும் தியானம்,உளகுவிப்பு என்பதை தாண்டி  இந்த உலகத்தை ,குடும்பத்தை,நண்பர்களை ஏன் நாம் எதிரிகளாக நினைப்பவரை கூட பார்க்கும் விதத்தில் ஒரு மாற்றத்தை உருவாக்குகிறது. உலகை ஒரு கனிவுடன் புன்னைகையுடன் எதிர்கொள்ள வழிவகை செய்கிறது.

மனதளவில் வரும் மாற்றங்களுக்கு இணையாக உடலளவில் வரும் மாற்றங்களும். நிம்மதியான உறக்கம். காலை அலாரம் அடிக்கும் முன்னே முழுமையான விழிப்பு வருகிறது. அந்த நாளை உற்சாகமாக எதிர்கொள்ள முடிகிறது. என்னளவில் உடலில் மிகப் பெரிய மாற்றெமென்றால் அது என் புகைபிடிக்கும் பழக்கம். கடந்த 20 வருடங்களாக புகைபிடித்து வருகிறேன் பல முறை விட முயற்சித்தும் அதிகபட்சமாக இரண்டு அல்லது மூன்று நாட்கள். வெள்ளிமலை நிகழ்வுக்கு பின் சரியாக இன்று 32 நாட்கள். நான் புகைபிடிப்பதை நிறுத்த வேண்டும் என்று எந்த முயற்சியும் எடுக்கவில்லை.ஆனால் கடந்த 32 நாட்களில் புகைப்பிடிக்க வேண்டும் என்ற உந்துதல் எனக்கு ஏற்படவில்லை ,ஆதலால் புகைப்பிடிக்கவில்லை என்பதே உண்மை.

குரு தில்லை செந்தில் பிரபு  அவர்களின் தனிப்பட்ட தொடர் உரையாடலே இந்த அனைத்து மாற்றங்களையும் சாத்தியமாக்கி கொண்டிருக்கிறது. இதன்பொருட்டே கடந்த வாரம் குரு அவர்கள் நடத்திய இணையவழி நிகழ்வில் கலந்துகொண்டேன். இதில் தினமும் ஒரு விஷயத்தை சொல்லி அதை இன்று பயன்படுத்தி அந்த நாளின் இறுதியில் வீட்டுபாடமாக அனுப்ப வேண்டும். இதனால் எங்கள் மன ஓட்டங்களை வெவ்வேறு அன்றாட வாழ்க்கை சூழலில் விலகி நின்று பார்க்க முடிந்தது. மறுநாள் அந்த அனுபவம் குறித்த விவாதங்களும் குருவின் அறிவுரைகளும் மிகவும் பயனுள்ளதாக இருந்தது. வெள்ளிமலையில் இந்த நிகழ்வில் கலந்துகொண்டவர்கள் மீண்டும் இந்த இணையவழி நிகழ்வில் கலந்துகொள்வது  மிகவும் பயனுள்ளதாக இருக்கும்.

இப்படி ஒரு பயிற்சி வாழ்க்கையில் சில வருடங்களுக்கு முன்னால் கிடைந்திருந்தால் எவ்வளவு நன்றாக இருக்கும் என்று யோசிக்கும் பொழுதே உள்ளிருந்து ஒரு குரல் சிரித்துகொண்டே இதற்குமா என்று எச்சரித்து இந்த கணத்தில் இருக்க சொல்கிறது.

இவ்வளவு பயனுள்ள இந்த பயிற்ச்சியை வழங்கியதோடல்லாமல் கடந்த ஒரு மாதமாக தனிபட்ட முறையில் தினமும் எங்களுடன் உரையாடி எங்கள் மனதை மீண்டும் மீண்டும் சீரமைக்கும் குரு தில்லை செந்தில் பிரபு அவர்களுக்கும்,இப்படியொரு நல்வாய்ப்பை உருவாக்கி தந்த உங்களுக்கும்,நித்தியவனத்திற்கும் நன்றிகளும் வணக்கங்களும்.

நன்றி

பிரதீப்

---

வணக்கம்,

நான் தங்களுடைய புதிய வாசகி. செப்டம்பர் மாதம்  1,2, 3 ஆம் தேதிகளில் குருஜி தில்லை செந்தில் பிரபு அவர்கள் நடத்திய தியான  வகுப்பில் கலந்து கொண்டேன். மிக அற்புதமான அனுபவம். வெள்ளிமலைக்கு முதலில் ஆலயக்கலை வகுப்பிற்கு வந்த பொழுது இங்கு வந்து தியானம்  செய்தால் நன்றாக இருக்கும் என்று நினைத்தேன். அதன்படியே வெகு விரைவில் தியான வகுப்பிற்கான அறிவிப்பு வந்தது.  

ஏற்கனவே பல தியான  வகுப்புகளுக்கு சென்று இருந்தாலும், எதையும் தொடர்ந்து பயிற்சி செய்யவில்லை. நாற்பது வயதில், உடல் பருமன், குழந்தையின்மை என்று பல பிரச்சனைகள். மிகுந்த உள  சோர்வுடன் இருந்தேன். வகுப்பு ஆரம்பித்த அரை நாளிலேயே எல்லா பிரச்சனைகளும் மறந்து விட்டன. தியானம் நடந்த இரண்டரை நாட்களும் மிகுந்த உற்சாகத்துடன் இருந்தேன். மனம் மிக  மகிழ்ச்சியாக இருந்தது. புதிய நட்புகள்,  அனுசரணையான அறைவாசிகள், இதமான காலநிலை என்று எல்லாமே கூடி வந்தது. 

கடந்த இரு மாதங்களாக விடாமல் பயிற்சி செய்கிறேன். உடலில்  முக்கியமான மூன்று  மாற்றங்களை உணர முடிகிறது. 

1. என்  காதுகள் எப்பொழுதும் குடைந்தபடியே இருக்கும். தினமும் இரண்டு அல்லது மூன்று ear buds தேவைப்படும். சீரான மூச்சு பயிற்சிகள் ஆரம்பித்த பிறகு, அதை தொடுவதே இல்லை. 
2. காலையில் சீக்கிரம் எழ எவ்வளவு முயன்றாலும் முடியாது. இரவு தூக்கமும் மிக தாமதமாகத்தான் வரும். தூங்கிய உணர்வே இருக்காது. எப்பொழுதும் சோர்வாக இருக்கும். யோக நித்ரா பயின்ற பிறகு தினமும் நன்றாக தூங்குகிறேன். காலையில் தானாகவே ஐந்து மணிக்கு யாரும் எழுப்பாமல், அலாரம் இல்லாமல், எழுகிறேன். நாள் முழுவதும் மிகுந்த சக்தியுடன் இருக்கிறேன்.
3. தினமும் சாக்லேட், கேக் அல்லது ஐஸ் கிரீம் சாப்பிடுவது வழக்கம். இனிப்பு இல்லாமல் இருக்கவே முடியாது என்று நினைத்தேன். த்யான வகுப்பிற்கு பிறகு இனிப்பிற்கான craving மாயமாகி விட்டது. யாராவது கொடுத்தாலும், சம்பிரதாயமாக கொஞ்சம் உண்டு விட்டு நிறுத்தி விடுகிறேன்.  

இனிப்பு இல்லாமல் இருக்க முடியாது என்ற கட்டாயத்தில் இருந்தது முயற்சியே இல்லாமல், வெகு இயல்பாக குருஜி வெளியே வர வைத்து விட்டார். அதிக தூக்கம், இனிப்பு என்ற இரு போதைகளில்  இருந்தும் உடல் தானாகவே மீண்டு விட்டது. 

மனதளவில் மிக உற்சாகமாக உணர்கிறேன். கோபம், ஆற்றாமை மிகவும் குறைந்து இருக்கின்றது. சின்மய தியானத்தின் கடைசியில் வெள்ளை ஒலியுடன் ஒன்றி போகும் அனுபவத்தை தினமும் ரசித்து செய்கிறேன். தியானத்தை நிகழ விடுங்கள் என்று குருஜி சொன்னதன் பொருள் முழுமையாக புரிகிறது. நிறைய நல்ல விஷயங்களும் நடக்கின்றன. இது வேண்டும், அது வேண்டும் என்று பட்டியல் போடாமல், ஒவொரு நாளும் கொஞ்ச நேரம், மிகுந்த நன்றியுடன் இருக்க முடிகிறது. இது ஒரு பெரிய விடுதலை. 

நாம் நன்றாகத்தானே இருக்கிறோம். ஒன்றிரண்டு குறைகள் இருந்தால் பரவாயில்லை என்று மனம் சமாதானம் அடைந்து விட்டது. உடல், மனம் இரண்டும் தனக்கு தானே சரி செய்து கொள்கிறது. நானே என்னுடைய  உடலையும், மனதையும் புதிதாக பார்ப்பது போல் இருக்கிறது. குருஜி தில்லை செந்தில் பிரபு அவர்களுக்கும், இந்த வகுப்பை நடத்துகின்ற உங்களுக்கும், கோடானு கோடி நன்றிகள். 

வகுப்பு நடந்த மூன்று நாட்களும் மிகுந்த கொண்டாட்டமாக இருந்தது. இரவு மரத்தடி அரட்டையில், மணி அவர்கள், தான் வெகு ஜன  எழுத்தாளர்களை வாசிப்பதில் தொடங்கி  இலக்கிய வாசிப்பிற்கு வந்ததை ஸ்வாரஸ்யமாக கூறினார். கிட்டத்தட்ட எல்லாரும், “அட  நாங்களும் இப்படிதானே,” என்று எண்ணிணோம். சமராஜ் சாரின் அறிமுகம் கிடைத்தது. அவருடைய படைப்புகளை தொடர்ந்து படித்து கொண்டிருக்கிறேன். 

தங்களுடைய ‘செம்பருவம்‘  பதிவில் “குருதிநிறமாக இலைசிவந்து எரிவதெனப்பொலிந்து உதிர்ந்தணைபவை” என்ற வரிகளை படித்தேன். அருமையான வார்த்தைகள். குருஜி தில்லை செந்தில் பிரபு அவர்கள் உணரவைத்ததும் இதுவே. இதுவும் ஒரு காலகட்டம். அனைத்து  பிரச்சனைகளும்  வாழ்க்கை சுழற்சியின் ஒரு நிலை. 

கோபபபட்டு, குமுறி, எரிந்து, ஆற்றாமையால் வெந்து ஒரு பயனும் இல்லை.  அனைத்தும் கடைசியில் வேரில் இருந்தும், கிளையில் இருந்தும் உதிர்வதுதான் இயல்பு. இந்த கணம் 100% நடக்கவேண்டிய படியே நடக்கிறது. இதில் மாற்றவோ, வருத்தப்படவோ எதுவும் இல்லை. இதை விரைவாக உணர்ந்த நாம் அதிர்ஷடம் செய்தவர்கள். 

மிகுந்த நன்றியுடன்,

நந்தினி 

---

தியானம்‌ என்‌ தாத்தாவால்‌ அறிமுகமானது .சிறுவயதில்‌ சில வகுப்புகளுக்கும்‌ சென்றிருக்கிறேன்‌ ராமகிருஷ்ணா பள்ளியில்‌ பயின்றதால்‌ தியானம்‌ பற்றிய விழிப்புணர்வு சற்று கூடுதலாக கிடைத்தது. கல்லுரி நாட்களில்‌ போதைக்கு அடிமையானதால்‌ வீட்டில்‌ மறுவாழ்வு மையத்தில்‌ சேர்த்தார்கள்‌ .அங்கு புத்தரை படிதேன்‌ .சில தியான முறைகளையும்‌ படித்து பயின்றேன்‌ .பிறருக்கு பயிற்சி அளிக்கும்‌ வாய்ப்பும்‌ கிடைத்தது. எனக்கு தெரிந்த மாதிரி பயிற்சியும்‌ அளித்தேன்‌ அதில்‌ சிலர்‌ பயன்‌ அடைந்ததாகவும்‌ சொலிருக்கிறார்கள்‌. அதில்‌ எனக்கு நம்பிக்கை இல்லை.

2023 அக்டோபர்‌ 27 ,28, 29 ஈரோடு அருகே மலைத்தங்குமிடத்தில்‌ நடைபெற்ற குரு தில்லை செந்தில்‌ பிரபு நடத்திய தியானம்‌ மற்றும்‌ உளக்குவிப்புப்‌ பயிற்சி முகாம்‌ எனக்கு மிகவும்‌ பயனுள்ளதாக அமைந்தது. மலை காடு பெரிய அமைதியை தந்தது. மூன்று நாட்கள்‌ கைபேசி பயன்படுத்தவில்லை. மூலிகை வாசம்‌, ஓயாத பறவைகள்‌ சத்தம்‌, அழகிய பல பட்டாம்பூச்சிகள்‌, பெரிய பெரிய காட்டு மரங்கள்‌, குளிர்‌ காற்று, நல்ல தங்கும்‌ இடம்‌, சாப்பாடு ,தண்ணிர்‌, தேனீர்‌ ,நண்பர்கள்‌…

ஆசிரியர்‌ தில்லை செந்தில்‌ பிரபு சொன்ன தியானம்‌ பற்றிய நல்ல கதைகள்‌, பல அறிவியல்‌ உண்மைகள்‌,தியான முறைகள்‌ மற்றும்‌ பயன்கள்‌ என அனைத்தையும்‌ மிக எளிமையாக கற்றுத்தந்தார்‌. நான்‌ என்‌ அண்ணன்‌ மகனுடன்‌ வந்திருதேன்‌ .எங்கள்‌ இருவர்க்கும்‌ மறக்கமுடியாத ஓர்‌ நல்ல அனுபவமாக இருந்தது. இயற்கையில்‌ திளைக்க தியான விழிப்புணர்வு பெற இப்படி ஓர்‌ அருமையான அனுபவம்‌ ஏற்படுத்தி தந்தமைக்கு நன்றி.

மலர்வண்ணன்

---

என்னுடன் சேர்ந்தவர்கள் எல்லாம் பிஜி படிக்க சென்றுவிட்டார்கள். நான் மட்டும் அரியர். எங்கள் அப்பாவும் லாக்டவுன் சமயத்தில் டீ கடை திறக்க முடியாமல் சிரமப்பட்டார். பிறகு restrictions ஓடு கடை திறந்தார். அப்போது ஒரு நாள் செப்டம்பர் ல் நெஞ்சு வலி வந்து மயங்கி விழுந்துவிட்டார் கடையில்.ஆஸ்பிடலில் சேர்த்தோம் அன்று நன்றாகத்தான் இருந்தார் திடீர் என்று இரவு பல்ஸ் குறைய ஆரம்பித்தது. அந்த ஆஸ்பிடலில் கோயம்புத்தூர் gh க்கு கொண்டு போக சொன்னாங்க. அங்கு அதற்கு அடுத்த நாள் இறந்து விட்டார். அந்த நிகழ்வில் இருந்து எனக்கு ஒரு வித மன உளைச்சல் ஏற்பட்டது. வெளியே யாருக்கும் தெரியாது ஆனால் எனக்குள் கடும் மன உளைச்சல் இருந்தது. அப்பா எங்க. அப்பா எங்கே போனார்? இந்த திண்ணையில் தானே உக்காந்திருப்பார். இத்தனை மணிக்கு தானே வருவார். இப்போது எங்கே. அவர் குரலை இனி மேல் கேட்க முடியாதா என்று பல கேள்விகள் எனக்குள் இருந்தது.

அப்போது எங்கள் வீட்டில், உறவினர்கள், என்னை ரோட்டில் பார்பவர்கள் எல்லோரும் வேலைக்கு போக சொன்னாங்க. ஆனா நான் முன்பு கல்லூரி படிக்கும் போது இருந்த மனநிலையில் இல்லை. அடிக்கடி தற்கொலை எண்ணம் வரும். அதை அவர்களிடம் எப்படிச் சொல்வது என்று தெரியவில்லை. இதோ வேலை தேடிக்கொண்டிருக்கிறேன் என்று பொய் சொல்வேன். ஆனால் வேலை தேடும் மனநிலையில் நான் இல்லை. ஏதோ மனநிலை போய் விட்டது. வீட்டில் திட்டுவார்கள். வீட்டை விட்டு போ என்பார்கள். இப்போது என்னால் என் சக நண்பர்களுடனும் பேச முடியவில்லை. அவர்கள் வேலையில் இருக்கிறார்கள். பைக் வைத்திருக்கிறார்கள். எனக்கு இரண்டும் இல்லை.

இன்றுவரை நான் வேலைக்கு செல்லவில்லை. ஆனால் முன்பு போல் மன உளைச்சல் இல்லை இப்போது. ஆனால் பயமாக இருக்கிறது. தவறான முடிவெடுத்து விட்டேனோ என்று. இப்போதெல்லாம் என்னை யாரும் மதிப்பதில்லை. அதனாலேயே ரோட்டில் நடக்கும் போது ஏதோ வேலை இருப்பது போல் காட்டிக்கொண்டு வேகமாக நடந்து சென்று விடுகிறேன். எதிரில் வருபவரிடம் கண் கொண்டு பேச முடியவில்லை. வீட்டிற்கு யாராவது வந்தால் நான் ஏன் வேலைக்கு போகவில்லை என்பதற்கு காரணம் சொல்ல யோசிக்கிறேன். சமூகத்தில் யாருமே மதிப்பதில்லை. யாராவது பேசிக்கொண்டால் என்னைப் பத்தி தான் பேசுராங்களோன்னு பயமாக இருக்கிறது. இப்போது இதில் இருந்து எப்படி மீள்வது என்று புரியவில்லை. நான் செய்தது சரியா. எனக்கு என்ன ஆச்சு. கொஞ்ச நாள் மனநோய் இருந்தது இப்போது பயம் இருக்கிறது. இதிலிருந்து மீள்வது எப்படி. நான் ஒரு பேச்சாளர் ஆக வேண்டும் என்று நினைத்தேன். ஆனால் பேசி பார்க்கும் போதுதான் தெரிந்தது எனக்கு பேசவே தெரியாது என்று. பேசும் போது எண்ணங்கள் நின்று விடுகின்றன.

இப்போது என்ன செய்வது. இதிலிருந்து எப்படி மீள்வது.பயத்திலிருந்து எப்படி மீள்வது. நான் செய்தது தவறா?மன உளைச்சல் இருந்தாலும் வேலைக்கு சென்றிருக்க வேண்டுமா? இப்போது எனக்கு என்ன செய்வதென்று தெரியவில்லை. நான் கல்லூரி படிக்கும் போது இருந்த மனநிலை இப்போது இல்லை. எனக்கு வழி சொல்லுங்கள் ஜெயமோகன். இது தான் நான் அனுப்பும் முதல் மின்னஞ்சல். அதனால் தவறு இருந்தால் மன்னிக்கவும் ஜெயமோகன். ஒரு நாள் பிரபஞ்சத்திடம் என் குருவை காட்டு என்று வேண்டிக்கொண்டிருந்தேன். மறுநாள் உங்களை யூட்டியூபில் பார்த்தேன். எனக்கு ஏதாவது சொல்லுங்கள் ஜெயமோகன். எப்படி என்ன கேட்பது என்று தெரியவில்லை அதனால் தான் நடந்தவற்றை எல்லாம் சொல்லிவிட்டேன். please பதில் சொல்லுங்கள் ஜெயமோகன்.

நன்றி.

இப்படிக்கு,

அ

**********************************

அன்புள்ள அ,

இதற்கிணையான கடிதங்களுக்கு நிறையவே பதில் சொல்லியிருக்கிறேன். மீண்டும் மீண்டும் சொல்ல வேண்டியிருக்கிறது. ஒவ்வொருநாளும். இவற்றுக்கு நான் தீர்வளிக்க இயலாதென்ற எண்ணத்தாலேயே கொரோனாவுக்குப் பின் பல பயிற்சி வகுப்புகளை ஒருங்கிணைக்கிறேன். நிபுணர்களைக்கொண்டு. நான் சொற்களையே அளிக்கமுடியும். வாழ்க்கைப்பயிற்சியை அதற்குரியவர்களே அளிக்க இயலும்

*

உங்கள் கடிதத்தில் இருந்து நான் ஊகிக்கும் இரண்டு விஷயங்கள் ஒன்று, மெய்யான சோம்பல். அதாவது செயலின்மையில் இனிமை கண்டுவிட்ட உள்ளம்.

உடல் உள்ளம் இரண்டுக்கும் இரண்டு வெவ்வேறு இயல்புநிலைகள் உள்ளன. உடல் ஒரு பருப்பொருள். எல்லா பருப்பொருட்களுமே செயலின்மையை இயல்புநிலையாகக் கொண்டவை. ஒரு கல் ஊழிக்காலம் வரை அப்படியே அசையமாலிருக்கும் தன்மை கொண்டது. அதன்மேல் பிறிதொரு விசை செயல்பட்டாலொழிய அது அசைவதில்லை. உள்ளம் அப்படி அல்ல. அதனால் அசைவின்மை கொள்ளவே முடியாது. அது ஒரு ஓயாப்பெரும் பெருக்கு. செயலே அதன் இயல்பு.

உடலை உள்ளம் செலுத்திக்கொண்டே இருக்கிறது. உடலின் எல்லைகளே உள்ளத்தின் எல்லைகளை தீர்மானிக்கின்றன. அந்தப்புரவி எத்தனை வேகமாக ஓடும் என அதை ஓட்டுபவன் அறிந்து தன்னை கட்டுப்படுத்திக் கொள்கிறான். உடலுக்கும் உள்ளத்துக்குமான அந்த முரணியக்கத்தில் ஓர் இயல்பான சமநிலை உருவாகி வந்தாகவேண்டும். அதுவே சிறந்த நிலை.

அரிதாக உடலின் சோம்பல் உள்ளத்தை வெல்கிறது. அந்நிலையில் எச்செயலையும் நாம் ஒத்திப்போடுகிறோம். செயலின்மையில் விழுந்து கிடக்கிறோம். நோய், போதைப்பழக்கம் போன்றவை உடல் சார்ந்த காரணங்கள். உள்ளம் தன் விசையை இழந்து உடலுக்கு அடிமைப்படுவதே முதன்மையான அகக்காரணம்.

அந்நிலையில் நாம் எதற்கும் சாக்குபோக்குகள் கண்டுபிடிக்கிறோம். காரணங்களை உருவாக்கிக் கொள்கிறோம். பிறரை குறை சொல்ல ஆரம்பிக்கிறோம். சூழலை குறையாகக் காண்கிறோம். செயலால் பயனில்லை என நினைக்கிறோம். நாளை செய்வோம் என எண்ணிக்கொள்கிறோம். அவ்வாறாக நாட்களை கடத்திக்கொண்டே இருக்கிறோம்.

உங்கள் சிக்கல் மிக எளியது. கடந்த தலைமுறையில் எவரிடமும் தனிப்பட்ட வெற்றிகள் செய்யவேண்டுமென சமூகம் எதிர்பார்க்கவில்லை. அவர் வாழ்வதற்கான வழியை கண்டடைந்தால்போதும். பெரும்பாலும் அது அனைவரும் செல்லும் வழி. இன்று ஒவ்வொருவரிடமும் அவர் தனக்கான சாதனை ஒன்றை நிகழ்த்தவேண்டுமென எதிர்பார்க்கிறார்கள். குடும்பம் சூழல் எல்லாமே அந்த அழுத்தத்தை அளிக்கிறது. ஒவ்வொருவரும் அப்படிக் கனவு கண்டுகொண்டே இருக்கிறார்கள்.

அந்தக் கனவில் முதல் தோல்வி அமையும்போது அப்படியே சோர்ந்து செயலின்மையில் அமைந்துவிடுகிறார்கள். மேற்கொண்டு செயலாற்றுவதே இல்லை. கொரோனா காலகட்டத்தில் அப்படி ஒரு தோல்வியை கண்டு, அதை ஒட்டி உளம் சோர்ந்து, முழுமையாகவே செயலற்று அமர்ந்திருப்பவர்கள் பலரை நான் அறிவேன். அவர்களில் ஒருவர்தான் நீங்கள்.

உண்மையில் அப்படி ஏராளமானவர்கள் எனக்கு எழுதத் தொடங்கியபோதுதான் நானறிந்த நிபுணர்களைக் கொண்டு யோகம், தியானம் ஆகிய வகுப்புகளை ஒருங்கிணைக்க ஆரம்பித்தேன். ஏனென்றால் சொற்களால் பயனில்லை. என் சொற்களை உங்கள் சொற்கள் ஈடுகட்டிவிடும். செயல்முறையே தேவை. அதற்கு நிபுணர்களின் பயிற்சி தேவை.

செயலின்மையில் இருப்பவர்களின் மிகப்பெரிய உத்தி ஒன்றுண்டு. மிகமிக அதீதமான செயல்களை கற்பனையில் நிகழ்த்தியபடி, அதற்கான தருணம் வருமென காத்திருப்பதாக பாவனை செய்தபடி, சும்மா இருப்பார்கள். முதலில் நாம் உடைக்கவேண்டியது நம்முடைய அந்தப் பாவனையைத்தான். நாம் நம்மருகே இருக்கும் ஒரு செயலைச் செய்ய ஆரம்பிப்பதே முக்கியமானது. அதை சிறப்புறச் செய்து, அதைக் கடந்தே அடுத்த செயலை செய்ய முடியும். காலடியில் இருக்கும் முதல்படியில் மிதிக்காமல் கோபுரத்தை எட்டமுடியுமா என்ன?

உங்கள் நிலையில் செய்யத்தக்கது ஒன்றே. உடனடியாக வெற்றிதரக்கூடிய செயல்களைச் செய்வது. அன்றாட வெற்றி என ஒன்றாவது கண்ணுக்குப் படவேண்டும். சிறியதாக இருந்தாலும் சரி. அது உங்கள்மேல் உங்களுக்கு நம்பிக்கையை அளிக்கும். செயல் அளிக்கும் மகிழ்ச்சியை கற்பித்து செயல்நோக்கி ஈர்க்கும். இறுதிவெற்றி எவர் கையிலும் இல்லை. அன்றாடச்செயல், அதன் நிறைவு மட்டுமே நம்மால் செய்யக்கூடுவது. ஆனால் செயலாற்றிக்கொண்டே இருப்பவர் திறன் பெறுவார். திறனுடையோர் வெல்வார். அது இயல்பான நெறி.

ஆனால் அதைச் செய்ய உங்களுக்கு ஒரு புற உதவி இருப்பது சிறந்தது. இல்லையேல் நீங்கள் செயலாற்றுவதைப் பற்றிய சிந்தனைகளையே ஒரு செயலாக ஆக்கி அதற்குள்ளேயே சுழல ஆரம்பிப்பீர்கள்.

அந்த உதவி உங்களுக்கு இரு வகையில் தேவை.

ஒன்று, அமைதியாக அமர்ந்து உங்களை நீங்களே கவனிப்பது. உங்கள் சால்ஜாப்புகள், சமாளிப்புகள் என்னென்ன என நீங்களே அறிவது. உங்களை நீங்களே கறாராக மதிப்பிட்டுக் கொள்வது. உங்களுடைய பிரச்சினைகளை நீங்களே அலசி, தீர்வை நீங்களே அறிந்துகொள்வது. செயலுக்காக உங்களை தொகுத்துக் கொள்வது. தியானம் போன்ற வழிமுறைகள் அதற்கு உதவுவன. அதற்கு முறையான வழிகாட்டுதல் தேவை. இல்லையேல் அதையே ஓர் உளநாடகமாக நடத்தியபடி மேலும் சோம்பி இருப்பீர்கள்.

இரண்டு, ஒருவேளை உங்களுக்கு உடல்நிலை சார்ந்த சிக்கல்கள், அல்லது தூக்கம் போன்ற சிக்கல்கள் இருந்தால் அதை உங்களுக்கு ஒருவர் சுட்டிக்காட்டி தேவையென்றால் சிகிச்சைக்கு செல்லவைக்கவேண்டும்.

மூன்று, நீங்கள் உங்கள் மானசீக உரையாடலை நடத்தும் முன்னிலை, ஓர் ஆசிரியர், உங்களுக்குத் தேவை. அவர் உங்களை அறிந்திருக்கவேண்டும். அணுக்கமான ஒருவர் இருக்கிறார் என்னும் எண்ணம் உங்களுக்குத் தேவை.

அந்த உதவியை எழுத்தாளர்கள் அளிக்க இயலாது. எழுத்தாளர்கள் தங்கள் அக அலைவுக்குள் சென்றுகொண்டிருப்பவர்கள். தங்கள் கனவுகளை தொடர்பவர்கள். உங்களுக்குத் தேவை நிதானமும், பயிற்சியும் கொண்ட நிபுணர்கள். அவர்களை தேடிக்கொள்ளுங்கள்.

ஜெ

***

---

தொகுத்துக்கொள்ள முடியாத அளவுக்கு செய்திகளை கொண்டுவந்து நம்முள் கொட்டி நம் உள்ளத்தை பெரிய குப்பைக் கிடங்காக ஆக்குகின்றன. ஆகவே நம் கவனிக்கும் திறன் மேலும் குறைகிறது. ஒரு நூலை கூர்ந்து பயில்வது கடினமாகிறது. ஒரு தொழில்முறை பயிற்சியை மேற்கொள்வது, ஒரு தேர்வுக்காக பயில்வது இயல்வதில்லை.

இந்த நச்சுச்சூழலுக்கு எதிராகவே இந்த தியானப் பயிற்சிகளை தொடங்கினோம். ஒரு பாதை இருக்கவேண்டும், அதை தேவைப்படுவோர் பயன்படுத்திக்கொள்ளலாம் என்பதற்காக. இது மதம் சார்ந்ததாகவோ, தனிநபர் வழிபாட்டுத்தன்மை கொண்டதாகவோ இருக்கலாகாது என்பதை முதன்மைப்படுத்தினோம். நான் பரிந்துரைக்கும் ஆசிரியர்களில் ஒருவர் தில்லை செந்தில் பிரபு

வரும் அக்டோபர் 27 ,28, 29  (வெள்ளி சனி ஞாயிறு) தினங்களில் ஈரோடு அருகே மலைத்தங்குமிடத்தில் இந்த முகாம் நிகழும். ஆர்வமுள்ளவர்கள் தொடர்புகொள்ளலாம்

[email protected]

---

*பல்வேறுபட்ட ஆசனங்கள், பிராண யாமம், நாடிசுத்தி பயிற்சி மற்றும் சைதன்யா தியான முறையின் மூன்று படிநிலைகள் போன்றவை எளிமையாகவும் எல்லா வயதினரும்சுலபமாக செய்ய கூடியவையாகவும் இருந்தது. இசையுடன் உடல் மற்றும் மனதைஇணைத்து எல்லோரையும் ஆட வைத்தது இதுவரை அனுபவிக்காத ஒன்றாகவும், குழந்தை சென்றதை போலவும் இருந்தது.

* “இக்கணத்தில் வாழும் கலையை” பல உதாரணங்களுடன் குரு விளக்கிய விதமும் அதனை நிகழ்வின் பகுதியாகவே சாத்தியப்படுத்திய விதமும் மிக நன்றாக இருந்தது. இறந்த கால வருத்தங்கள், எதிர்கால பயம்-பதற்றங்களிலிருந்து விலகி “நிகழ்காலத்தில் வாழும் மனிதனால்” ஆற்ற கூடிய செயல்கள் கூடுதல் சிறப்பு பெறுகிறது என்பதை இந்த நான்கு நாட்களிலே என்னால் நன்றாக உணர முடிகிறது.

-உட்கொள்ளும் உணவின் எண்ணிக்கை குறைவதுடன், அதன் சுவையையும் ஆழ்ந்து உணர முடிகிறது. கவனத்தோடு குளிப்பதால் நீர் தேவையின்றி விரையம் ஆவது குறைந்து, சேமிக்கப்படுவதை உணர முடிகிறது. செய்கின்ற ஒவ்வொரு செயலிலும் முழு கவனம் செலுத்துவதால் இரு நாள் வேலையை கூட ஒரே நாளில் செய்ய முடிகிறது. நம் மீது நாம் கொண்டிருக்கும் அர்த்தமற்ற பயம் , பதற்றம் விலகி நம்பிக்கை கூடுவது, அதன் விளைவாக மனமும் உடலும் அமைதி பெறுவதை
நன்கு உணர முடிகிறது.

* எல்லையற்ற பிரபஞ்சத்தின் தன்மையை உணர மனிதன் எல்லைக்கெல்லாம் அப்பாற்பட்டு சிந்தனை செய்ய வேண்டிய தேவையையும், அதன் வழியாக அவன் ஆற்றவேண்டிய செயலின் அத்தியாவசியத்தையும் மிக தெளிவாக எடுத்துரைத்தார். பஞ்சபூதங்களும், உடலும்-மனமும்-பிராணனும் எப்படி ஒன்றை ஒன்று சார்ந்து வாழுகின்றன என்பதையும் விளக்கினார். இதனால், உலக உயிர்களெல்லாம் அடையும்பேரின்பத்தை நினைக்கும் பொழுது , மற்ற உயிர்களைவிட மனிதனுக்கு தரப்பட்டுள்ள தனி சிறப்பையும் அதன் வழியாக அவன் ஆற்ற வேண்டிய பொறுப்பையும் நன்கு உணர முடிகிறது. இது என்னுடைய தேவையற்ற கவன சிதறல்களிலிருந்து விலக்கி, செய்து கொண்டிருக்கும் செயலின் மீதான ஆர்வம் & தீவிரத்தை அதிகப்படுத்துவதை நன்கு உணர முடிகிறது.

* அகத்தையும் புறத்தையும் தூய்மையாக வைத்துக் கொள்வதால் மனிதன் அடையும் மாபெரும் விடுதலை உணர்வினை கூட கதைகள் வாயிலாக குரு எடுத்து சொன்ன விதமும் அருமை. உலகின் உண்மையை ஏற்றுக்கொள்ளாத வரை ஒருவன் அடையும் அக(புற)சிக்கலையும், ஏற்று கொள்ளும் பொழுதிலிருந்து அவன் அடையும் விடுதலையையும் எளிமையாக விலக்கிய விதமும் சிறப்பாய் இருந்தது.

* புத்தரின் தம்ம கொள்கைக்கும், ஐன்ஸ்டீனின் சார்பியல் கொள்கைக்கும் இடையே உள்ள தொடர்பையும் கர்மயோகத்திற்கும், கர்மத்திற்கும் இடையே உள்ள வித்தியாசத்தையும் குரு விளக்கினார்.

*தன்மீட்சி, தன்னைக்கடத்தலில் ஜெயமோகன் சார் சொல்லியிருக்கும் பல விஷயங்களை நடைமுறையில் உணர இந்த நிகழ ஒரு பெருவாய்ப்பாக இருந்தது

*பல நிலங்களிலிருந்து வந்திருந்த பல செயல் மனிதர்களின் அன்பும், அனுபவங்களும் நிகழ்வினை ஒரு விழாவாக மாற்றியது. இறுதியாக , தனது கர்மயோகத்தை நிறைவேற்ற வாய்ப்பளித்த அத்தனை பேருக்கும் குரு உணர்வு பூர்வமான நன்றியை வெளிப்படுத்திய விதம் நிகழ்வை மேலும் நெகிழ செய்தது.

*மிகவும் பொறுமையாக, எளிமையாக நேர்த்தியாக பயிற்சி அளித்த குரு தில்லை செந்தில் பிரபு மற்றும் அவருடைய உதவியாளர்கள், நிகழ்வினை மிக சிறப்பாக ஒருங்கிணைத்த அந்தியூர் மணி அண்ணா, அஜிதன், சரஸ்வதி அக்கா, முருகன், மற்றும் பொம்மையன் அண்ணா போன்ற அனைவருக்கும் நன்றிகள்.

* இந்த வாழ்வு எத்துணை அழகானது, அள்ள அள்ள குறையாத இன்பம் தரக்கூடியது என்பதை உணர வாய்ப்பளித்த ஆசிரியருக்கு மிக்க நன்றிகள்.

க. பிரபாகரன்,  சென்னை

---

Questioner: What is Guru’s grace? How does it lead to Self-realization?

Sri Ramana Maharshi: Guru is the Self. Sometimes in his life a man becomes dissatisfied and not content with what he has, he seeks the satisfaction of his desires through prayer to God. His mind is gradually purified until he longs to know God, more to obtain his grace than to satisfy his worldly desires. Then, God’s grace begins to manifest. God takes the form of a Guru and appears to the devotee, teaches him the truth and, more over, purifies his mind by association. The devotee’s mind gains strength and is then able to turn inward. By meditation it is further purified and it remains still without the least ripple. That calm expanse is the Self. The Guru is both external and internal. From the exterior he gives a push to the mind to turn it inwards. From the interior he pulls the mind towards the Self and helps in the quietening of the mind. That is Guru’s grace. There is no difference between God, Guru and the Self.

Questioner: In the Theosophical Society they meditate in order to seek masters to guide them.

Sri Ramana Maharshi: The master is within; meditation is meant to remove the ignorant idea that he is only outside. If he is a stranger whom you await, he is bound to disappear also. What is the use of a transient being like that? But so long as you think you are separate or that you are the body, an external master is also necessary and he will appear to have a body. When the wrong identification of oneself with the body ceases, the master will be found to be none other than the Self.

Questioner: Will the Guru help us to know the Self through initiation?

Sri Ramana Maharshi: Does the Guru hold you by the hand and whisper in the ear? You may imagine him to be what you are yourself. Because you think you are with a body, you think he also has a body and that he will do something tangible to you. His work lies within, in the spiritual realm.

Questioner: How is a Guru found?

Sri Ramana Maharshi: God, who is immanent, in His grace takes pity on the loving devotee and manifests himself according to the devotee’s development. The devotee thinks that he is a man and expects a relationship between two physical bodies. But the Guru, who is a God or the Self incarnate works from within, helps the man to see the error of his ways and guides him on the right path until he realises the Self within.

Questioner: What are the marks of a real teacher (sadaguru)?

Sri Ramana Maharshi: Steady abidance in the Self, looking at all with an equal eye, unshakable courage at all times, in all places and circumstances.

Questioner: There are a number of spiritual teachers teaching various paths. Whom should one take for one’s Guru?

Sri Ramana Maharshi: Choose that one where you find you get shanti (peace).

Questioner: Should we not also consider his teachings?

Sri Ramana Maharshi: He who instructs an ardent seeker to do this or that is not a true master. The seeker is already afflicted by his activities and wants peace and rest. In other words he wants cessation of his activities. If a teacher tells him to do something in addition to, or in place of, his other activities, can that be a help to the seeker? Activity is creation. Activity is the destruction of one’s inherent happiness. If activity is advocated the adviser is not a master but a killer. In such circumstances either the Creator (Brahma) or death (Yama) may be said to have come in the guise of a master. Such a person cannot liberate the aspirant; he can only strengthen his fetters.

Questioner: How can I find my own Guru?

Sri Ramana Maharshi: By intense meditation.

Questioner: If it is true that the Guru is one’s own Self, what is the principle underlying the doctrine which says that, however learned a disciple may be or whatever occult powers he may possess, he cannot attain Self-realisation without the grace of the Guru?

Sri Ramana Maharshi: Although in absolute truth the state of the Guru is that of oneself (the Self), it is very hard for the self which has become the individual (jiva or embodied soul) through ignorance, to realise its true state or nature without the grace of the Guru.

Questioner: What are the marks of the Guru’s grace?

Sri Ramana: It is beyond words or thoughts.

Questioner: If that is so, how is it that it is said that the disciple realises his true state by the Guru’s grace?

Sri Ramana Maharshi: It is like the elephant, which wakes up on seeing a lion in his dream. Even as the elephant wakes up at the mere sight of the lion, so too is it certain that the disciple wakes up from the sleep of ignorance into the wakefulness of true knowledge through the Guru’s benevolent look of grace.

Questioner: What is the significance of the saying that the nature of the real Guru is that of the Supreme Lord (Sarvesvara)?

Sri Ramana Maharshi: First, the individual soul, which desires to attain the state of Godhood, or the state of true knowledge, practises incessant devotion. When the individual’s devotion has reached a mature stage, the Lord, who is the witness of the individual soul and identical with it, manifests. He appears in human form with the help of Sat-Chit-Ananda (Existence, Consciousness and Bliss Absolute), his three natural features, and form the name, which he also graciously assumes. In the guise of blessing the disciple he absorbs him in Himself. According to this doctrine the Guru can truly be called the Lord.

Questioner: How then some great persons attain knowledge without a Guru?

Sri Ramana Maharshi: To a few mature persons the Lord shines as the formless light of knowledge and imparts awareness of the truth.

Questioner: How is one to decide upon a proper Guru? What is the swarupa (nature or real form) of a Guru?

Sri Ramana Maharshi: He is the proper Guru to whom your mind is attuned. If you ask, “How to decide who is the Guru and what is his swarupa?”, he should be endowed with tranquillity, patience, forgiveness and other virtues; he should be capable of attracting others even with his eyes just as a magnet attracts iron; he should have a feeling of equality towards all. He who has these virtues is the true Guru, but one wants to know the swarupa of the Guru, one must know one’s own swarupa first. How can one know the real nature of the Guru if one does not know one’s own real nature first? If you want to perceive the real nature or form of the Guru you must first learn to look upon the whole universe as Guru rupam (the form of the Guru). One must see the Guru in all living beings. It is the same with God. You must look upon all objects as God’s rupa (form). How can he who does not know his own Self perceive the real form of God or the real form of the Guru? How can he determine them? Therefore, first of all know your own real form and nature.

Questioner: Isn’t a Guru necessary to know even that?

Sri Ramana Maharshi: That is true. The world contains many great men. Look upon him as your Guru with whom your mind gets attuned. The one in whom you have faith is your Guru.

Questioner: What is the significance of Guru’s grace in the attainment of liberation?

Sri Ramana Maharshi: Liberation is not anywhere outside you. It is only within. If a man is anxious for deliverance, the internal Guru pulls him in and the external Guru pushes him into the Self. This is the grace of the Guru.

Questioner: Some people reported you to have said that there was no need for a Guru. Others gave the opposite report. What does Maharshi say?

Sri Ramana Maharshi: I have never said that there is no need for a Guru.

Questioner: Sri Aurobindo and others refer to you as having had no Guru.

Sri Ramana Maharshi: It all depends on what you call a Guru. He need not be in a human form. Dattatreya had twenty-four Gurus including the five elements- earth, water, etc. Every object in this world was his Guru. The Guru is absolutely necessary. The Upanishads say that none but a Guru can take a man out of the jungle of intellect and sense perceptions. So there must be a Guru.

Questioner: I mean a human Guru- Maharshi did not have one.

Sri Ramana Maharshi: I might have had one at one time or other. But did I not sing hymns to Arunachala? What is a Guru? Guru is God or the Self. First a man prays to God to fulfil his desires. A time comes when he will no more pray for the fulfilment of material desires but for God Himself. God then appears to him in some form or other, human or non-human, to guide him to Himself in answer to his prayer and according to his needs.

Questioner: When loyal to one master can you respect others?

Sri Ramana Maharshi: Guru is only one. He is not physical. So long as there is weakness the support of strength is needed.

Questioner: J.Krishnamurti says, “No Guru is necessary.”

Sri Ramana Maharshi: How did he know it? One can say so after realising but not before.

Questioner: Can Sri Bhagavan help us to realise truth?

Sri Ramana Maharshi: Help is always there.

Questioner: Then there is no need to ask questions. I do not feel the ever-present help.

Sri Ramana Maharshi: Surrender and you will find it.

Questioner: I am always at your feet. Will Bhagavan give us some upadesa (teaching) to follow? Otherwise how can I get help living 600 miles away?

Sri Ramana Maharshi: The sadguru (the Guru who is one with Being) is within.

Questioner: Sadguru is necessary to guide me to understand it.

Sri Ramana Maharshi: The sadguru is within.

Questioner: I want a visible Guru.

Sri Ramana Maharshi: That visible Guru says that he is within.

Questioner: Is success not dependent on the Guru’s grace?

Sri Ramana Maharshi: Yes, it is. Is not your practice itself due to such grace? The fruits are the result of the practice and follow it automatically. There is a stanza in Kaivalya which says, ‘O Guru! You have been always with me, watching me through several incarnations, and ordaining my course until I was liberated.’ The Self manifests externally as the Guru when the occasion arises, otherwise he is always within, doing what is necessary.

Questioner: Some disciples of Shirdi Sai Baba worship a picture of him and say that it is their Guru. How could that be? They can worship it as God, but what benefit could they get by worshipping it as their Guru?

Sri Ramana Maharshi: They secure concentration by that.

Questioner: That is all very well, I agree. It may be to some extent an exercise in concentration. But isn’t a Guru required for that concentration?

Sri Ramana Maharshi: Certainly, but after all, Guru only means guri (concentration).

Questioner: How can a lifeless picture help in developing deep concentration? It requires a living Guru who could show it in practice. It is possible perhaps for Bhagavan to attain perfection without a living Guru, but is it possible for people like myself?

Sri Ramana Maharshi: That is true. Even so, by worshiping a lifeless portrait, the mind gets concentrated to a certain extent. That concentration will not remain constant unless one knows one’s own Self by enquiring. For that enquiry, a Guru’s help is necessary.

Questioner: It is said that the Guru can make his disciple realise the Self by transmitting some of his own power to him? Is it true?

Sri Ramana Maharshi: Yes. The Guru does not bring about Self-realisation. He simply removes all the obstacles to it. The Self is always realized.

Questioner: Is it absolutely necessary to have a Guru if one is seeking Self-realization?

Sri Ramana Maharshi: So long as you seek Self-realisation the Guru is necessary. Guru is the Self. Take Guru to be the real Self and your self as the individual self. The disappearance of this sense of duality is the removal of ignorance. So long as duality persists in you the Guru is necessary. Because you identify yourself with the body, you think that the Guru is also a body. You are not the body, nor is the Guru. You are the Self and so is the Guru. This knowledge is gained by what you call Self-realization.

Questioner: How can one know whether a particular individual is competent to be a Guru?

Sri Ramana Maharshi: By the peace of mind found in his presence and by the sense of respect you feel for him.

Questioner: If the Guru happens to turn out incompetent, what will be the fate of the disciple who has implicit faith in him?

Sri Ramana Maharshi: Each one according to his merits.

Questioner: May I have Guru’s grace?

Sri Ramana Maharshi: Grace is always there.

Questioner: But I do not feel it.

Sri Ramana Maharshi: Surrender will make one understand the grace.

Questioner: I have surrendered heart and soul. I am the best judge of my heart. Still I do not feel the grace.

Sri Ramana Maharshi: If you had surrendered the question would not arise.

Questioner: I have surrendered. Still the questions arise.

Sri Ramana Maharshi: Grace is constant. Your judgment is the variable. Where else should the fault lie?

Questioner: May one have more than one spiritual master?

Sri Ramana Maharshi: Who is a master? He is the Self after all. According to the stages of development of the mind the Self manifests as the master externally. The famous ancient Dattatreya said that he had more than twenty-four masers. The master is one from whom one learns anything. The Guru may be sometimes inanimate also, as in the case of Dattatreya. God, Guru and the Self are identical. A spiritually minded man thinks that God is all pervading and takes God for his Guru. Later, God brings him in contact with a personal Guru and the man recognizes him as all in all. Lastly the same man is made by the grace of the master to feel that his Self is the reality and nothing else. Thus he finds that the Self is the master.

Questioner: It is said in the Srimad Bhagavad Gita: “Realise the Self with pure intellect and also by service to the Guru and by enquiry.” How are they to be reconciled?

Sri Ramana Maharshi: ‘Iswaro Gururatmeti’- Iswara, Guru and Self are identical. So long as the sense of duality persists in you, you seek a Guru, thinking that he is different from you. However, he teaches you the truth and you gain the insight. He who bestows the supreme knowledge of Self upon the soul by making it face towards Self alone is the supreme Guru who is praised by sages as the form of God, who is Self. Cling to him. By approaching the Guru and serving him faithfully, one should learn through his grace the cause of one’s birth and one’s suffering. Knowing then that these are due to one’s straying from Self, it is best to abide firmly as Self. Although those who have embraced and are steadfastly following the path to salvation may at times happen to swerve from the Vedic path either due to forgetfulness or due to some other reasons, know that they should not at any time go against the words of the Guru. The words of sages assure that if one does a wrong to God, it can be rectified by the Guru, but that a wrong done to a Guru cannot be rectified even by God. For one who, due to rare, intense and abundant love, has complete faith in the glance of grace bestowed by the Guru, there will be no suffering and he will live in this world like Puruhuta (a name if Indra, the king of the gods). Peace, the one thing which is desired by everyone, cannot be attained in any way, by any one, at any time or in any place, unless stillness of mind is obtained through the grace of the Sadguru. Therefore, always seek that grace with a one-pointed mind.

Questioner: There are disciples of Bhagavan who have had his grace and realised without any considerable difficulty. I too wish to have that grace. Being a woman, and living at a long distance I cannot avail myself of Maharshi’s holy company as much as I would wish and as often as I would. Possibly I may not be able to return. I request Bhagavan’s grace. When I am back in my place, I want to remember Bhagavan. May Bhagavan be pleased to grant my prayer.

Sri Ramana Maharshi: Where are you going? You are not going anywhere. Even supposing you are the body, has your body come from Lucknow to Tiruvannamalai? You simply sat in the car and one conveyance or another moved. And finally you say that you have come here. The fact is that you are not the body. The Self does not move, the world moves in it. You are only what you are. There is no change in you. So then, even after what looks like departure from here, you are here and there and everywhere. These scenes shift. As for grace, grace is within you. If it is external it is useless. Grace is the Self. You are never out of its operation. Grace is always there.

Questioner: I mean that when I remember your form, my mind should be strengthened and a response should come from your side too. I should not be left to my individual efforts, which are after all only weak.

Sri Ramana Maharshi: Grace is the Self. I have already said, if you remember Bhagavan, you are prompted to do so by the Self. Is not grace already there? Is there a moment when grace is not operating in you? Your remembrance is the forerunner of grace. That is the response, that is the stimulus, that is the Self and that is grace. There is no cause for anxiety.

Questioner: Can I dispense with outside help and by my own effort get to the deeper truth by myself?

Sri Ramana Maharshi: The very fact that you are possessed of the quest for the Self is a manifestation of the divine grace. It is effulgent in the Heart, the inner being, the real Self. It draws you from within. You have to attempt to get in from outside. Your attempt is the earnest quest; the deep inner movement is grace. That is why I say there is no real quest without grace, nor is there grace active for him who does not seek the Self. Both are necessary.

Questioner: How long is a Guru necessary for Self-realization?

Sri Ramana Maharshi: Guru is necessary so long as there is ignorance. Ignorance is due to the self-imposed but wrong limitation of the Self. God, on being worshipped, bestows steadiness in devotion, which leads to surrender. On the devotee surrendering, God shows his mercy by manifesting as the Guru. The Guru, otherwise God, guides the devotee, saying that God is within and that he is not different from the Self. This leads to introversion of mind and finally to realization.

Questioner: If grace is so important, what is the role of individual effort?

Sri Ramana Maharshi: Effort is necessary up to the state of realisation. Even then the Self should spontaneously become evident, otherwise happiness will not be complete. Up to that state of spontaneity there must be effort in some form or another. There is a state beyond our efforts or effortlessness. Until it is realised effort is necessary. After tasting such bliss, even once, one will repeatedly try to regain it. Having once experienced the bliss of peace no one wants to be out of it or to engage in any other activity.

Questioner: Is divine grace necessary for attaining realisation, or can an individual’s honest efforts by themselves lead to the state from which there is no return to life and death?

Sri Ramana Maharshi: Divine grace is essential for realisation. It leads one to God realisation. But such grace is vouchsafed only to him who is a true devotee or a yogi. It is given only to those who have striven hard and ceaselessly on the path towards freedom.

Questioner: Does distance have any effect upon grace?

Sri Ramana Maharshi: Time and space are within us. You are always in your Self. How do time and space affect it?

Questioner: On the radio those who are nearer hear sooner. You are Hindu. We are American. Does it make any difference?

Sri Ramana Maharshi: No.

Questioner: Even thoughts are read by others.

Sri Ramana Maharshi: That shows that all are one.

Questioner: Does Bhagavan feel for us and show grace?

Sri Ramana Maharshi:You are neck deep in water and yet cry for water. It is as good as saying that one who is neck deep in water feels thirsty, or that a fish in water feels thirsty, or that water feels thirsty. Grace is always there. Dispassion cannot be acquired, nor realisation of the truth, nor inherence in the Self, in the absence of Guru’s grace. But practice is also necessary. Staying in the Self by one’s efforts is like training a roguish bull confined to his stall by tempting him with luscious grass and preventing him from straying.

Questioner: I have recently come across a Tamil song in which the author laments he is not like the tenacious young monkey that can hold on to its mother tightly, but rather like a puling (weak) kitten that must be carried by the neck in its mother’s jaws. The author therefore prays to God to take care of him. My case is exactly the same. You must take pity on me Bhagavan. Hold me by the neck and see that I don’t fall and get injured.

Sri Ramana Maharshi: That is impossible. It is necessary both for you to strive and for the Guru to help.Questioner: How long will it take for one to get the grace of the Guru?

Sri Ramana Maharshi: Why do you desire to know?

Questioner: To give me hope.

Sri Ramana Maharshi: Even such a desire is an obstacle. The Self is ever there; there is nothing without

it. Be the Self and the desires and doubts will disappear. Grace is the beginning, middle and end. Grace is the Self. Because of the false identification of the Self with the body the Guru is considered to be a body. But from the Guru’s outlook the Guru is only the Self. The Self is one only and the Guru tells you that the Self alone is. Is not then the Self your Guru? Where else will grace come from? It is from the Self alone. Manifestation of the Self is a manifestation of grace and vice versa. All these doubts arise because of the wrong outlook and consequent expectation of things external to oneself. Nothing is external to the Self.